Zadowolony
- Jak wybrać właściwości warstwy tynku ściany
- Tynk w celu zwiększenia wytrzymałości ścian i ich rehabilitacji
Jakość i trwałość warstwy tynku zależy od wielu małych części, które znacząco wpływają zarówno na proces nakładania zaprawy na ścianę, jak i dalsze użytkowanie. Na pierwszy rzut oka rozwiązanie do tynkowania ścian niewiele różni się od kompozycji do układania cegieł lub bloków ściennych. W rzeczywistości jest to trochę niezgodne z tym, co zostało powiedziane. Mają różne funkcje, co oznacza, że właściwości zaprawy stiukowej są różne.
Jak wybrać właściwości warstwy tynku ściany ↑
Przed zagniataniem zaprawy do tynkowania ścian należy jasno określić zadania, które należy wykonać, nakładając warstwę tynku na ścianę:
Wyrównanie i wzmocnienie ścian, eliminacja «skazy» kamieniarstwo;
- Ochrona przed szkodliwym działaniem wilgoci, mrozu lub ciepła słonecznego, naprawa, odnowienie lub odbudowa starego budynku lub części ściany za pomocą nowego tynku o specjalnych właściwościach;
- Izolacja ścian lub eliminacja nieprzyjemnej wilgoci i kondensacji;
- Izolacja akustyczna lub akustyczna ścian z dodatkowym wzrostem grubości muru.
Nie wspominaliśmy o specjalnych dekoracyjnych wersjach tynku, są to prace czysto dekoracyjne, które mają niewielki wpływ na właściwości ochronne lub mechaniczne ścian.
W zależności od głównego celu warstwy tynku wybiera się również metodę przygotowania kompozycji do tynkowania ścian.
Tynk, aby zwiększyć wytrzymałość ścian i ich rehabilitację ↑
W przybliżeniu jedna i ta sama wersja zaprawy stiukowej służy do naprawy odrywanej warstwy tynku zewnętrznego i do zakończenia tynkowania ścian z cegły lub betonu. Dla «poprawa» stare ceglane ściany od nadmiaru wilgoci lub soli, skład zaprawy i sposób jej przygotowania do tynkowania będą nieco inne.
Rozwiązanie dla trwałego tynku ↑
Mieszanka do nakładania ochronnej warstwy tynku praktycznie nie różni się zbytnio od zaprawy murarskiej. Ale specyfika przygotowania tynków do ścian zewnętrznych jest specyficzna.
Po pierwsze, zaprawa do tynkowania ścian powinna być lekka i bardzo trwała, z minimalnymi zjawiskami skurczu. W przeciwieństwie do zaprawy murarskiej, gdzie decydujące jest przyleganie materiału spoiny do porowatej powierzchni cegły lub bloku, pojawienie się wewnętrznych pęknięć nie jest krytycznym problemem, jeśli utrzymana zostanie normalna przyczepność ponad 60% spoiwa w spoinie. Problemy z siłą przyczepności trwałego tynku do ściany zaczynają się nawet wtedy, gdy na całej powierzchni otynkowanej powierzchni występuje 5-8% mikropęknięć. Przy większym odsetku pęknięć wilgoć intensywnie wnika w powierzchnię adhezyjną i odrywa warstwę ochronną tynku w całych warstwach.
Po drugie, tynk musi mieć pewien poziom porowatości warstwy zaprawy. W przeciwnym razie ściana z cegieł nie będzie «oddychać», i gromadząca się para wodna tworzy się jako kondensat na wewnętrznej stronie muru.
Dlatego w procesie przygotowania rozwiązania do trwałego tynkowania ścian stosuje się kilka prostych zasad:
- Wytrzymałość tynku zależy od optymalnego doboru składników kompozycji, dokładnego wymieszania i właściwej konserwacji podczas ugniatania. Aby poprawić przyczepność, do kompozycji dodaje się wapno lub, najlepiej, pastę wapienną. Zgodnie z konsystencją taka masa przypomina bardzo płynną śmietanę. Jeśli roztwór należy nałożyć na powierzchnię betonu, należy go potraktować specjalnym klejem lub emulsją wapienno-cementową;
- Im mocniejsza i twardsza zaprawa tynkarska do ścian, tym cieńsza powinna być warstwa. Jeśli konieczne jest ułożenie grubej warstwy, proces nakładania tynku dzieli się na dwie lub nawet trzy podwarstwy. Pierwszy jest najtwardszy, drugi z 20% wzrostem ilości piasku i materiału wzmacniającego, trzeci jest cienki, z dodatkami poprawiającymi gładkość powierzchni.
Na końcu fabuły folia jest usuwana, aby równomiernie wysuszyć tynk.
Przygotowanie i przechowywanie roztworu ↑
Najłatwiejsze rozwiązanie do tynkowania ścian można przygotować za pomocą betoniarki, jeśli potrzebujesz tynkować duże powierzchnie lub ręcznie, kolejno mieszając składniki mieszanki.
Pierwszy ładuje większość wody do miksera w przybliżeniu ¾ porcje, cały cement i taką samą ilość piasku, po 3-5 minutach mieszania dodać resztę wody i piasku. Jeśli przepis przewiduje stosowanie dodatków, lepiej jest rozpuścić je w wodzie przed załadowaniem cementu. Po pół godzinie mieszania uzyskaną masę można pobrać do badania. Lepiej w małych porcjach 10-15 kg. Resztę przechowuje się w mieszalniku i miesza okresowo, aby zapobiec rozdzieleniu się mieszaniny. Główne okno ładujące betoniarki i pojemnik z roztworem w czasie upałów lub wilgoci musi być przykryty folią lub plandeką.
Ręczne mieszanie roztworu jest trudniejsze – aktywność fizyczna jest wyższa, konieczne jest wytrzymanie określonej sekwencji i metody mieszania składników. Przede wszystkim pojemnik do gotowania musi być czysty i suchy. Najpierw 10% piasku wlewa się do zbiornika lub koryta i równomiernie rozprowadza na dnie, a następnie piasek i cement są ładowane w równych proporcjach. Konieczne jest mieszanie składników w suchej postaci, w tym celu lepiej jest użyć łopaty z szerokim i płaskim bagnetem. Im suchszy piasek, tym łatwiej wymieszać roztwór.
Gdy mieszana mieszanina stanie się jednorodna i nie będą widoczne żadne pojedyncze ślady piasku na tle ciemniejszego cementu, do partii dodaje się wodę w trzech częściach, nie przestając mieszać roztworu z charakterystycznymi ruchami siekania i rozciągania.
Mieszanie roztworu wymaga ostrożnego przerwania mieszanki w celu wyrównania i rozłożenia wszystkich składników oraz, co najważniejsze, wysokiej jakości zwilżenia podłoża cementowego. W partii nie powinno być grudek suchego materiału ani nierównomiernie zwilżonej mieszanki cementowo-piaskowej. W zależności od marki cementu i temperatury powietrza masa wysycha od 10 do 20 godzin.
Po około pół godzinie baza cementowa partii reaguje z wodą, a lepkość zaprawy do gipsu gwałtownie wzrasta. W mieszance piaskowo-cementowej zaczynają się tworzyć wiązania hydratowe i mostki o pośredniej wytrzymałości. Roztwór gwałtownie zwiększa lepkość, staje się trudniejszy do zmieszania i istnieje potrzeba dodania wody.
Aby przywrócić lepkość, konieczne jest tylko intensywne mieszanie i «ciąć» gips.
W przypadku trwałego tynkowania ścian problem podlewania jest bardzo poważny. Tynk osiąga najwyższą wytrzymałość przy ścisłym przestrzeganiu proporcji i materiałów. Jeśli nie stosuje się naturalnego piasku rzecznego jako wypełniacza, ale kruszone produkty przeróbki żużla lub przesiewania kamieni, właściwości roztworu, w tym płynność i wytrzymałość masy tynku, mogą się radykalnie zmienić. W takim przypadku konieczne jest wykonanie próbnych serii kalibracyjnych w celu sprawdzenia przyczepności do podłoża.
Rozwiązania dla «powietrze» tynk ↑
Ciepłe lub odkażające tynki ścienne należy nakładać na trwałe. W pierwszej warstwie zadaniem rozwiązania było uzyskanie cienkiej i bardzo mocnej podwarstwy o maksymalnym przyleganiu do powierzchni ściany, druga warstwa służy do wykonywania kilku podstawowych zadań jednocześnie:
- Wyrównanie wymiarów geometrycznych i kompensacja krzywizny ścian;
- Zwiększenie odporności termicznej konstrukcji ściany, zapobieganie zwilżaniu muru;
- Usuwanie nadmiaru wilgoci i soli ze składu struktur ścian, ich gojenie i odbudowa.
Jednocześnie rozwiązania dla dwóch ostatnich opcji, pomimo pewnego podobieństwa funkcji, wciąż się różnią i są często stosowane jako osobne warstwy tynku.
Wyrównanie i izolacja ↑
Aby skompensować geometrię muru i zmniejszyć przewodność cieplną całej ściany, stosuje się lekkie zaprawy tynkarskie. W pierwszym przypadku ilość materiału osadzonego na ścianie może być bardzo znacząca. Jeśli do tych celów zostanie użytych kilka warstw trwałego tynku, jego ciężar i skurcz zaprawy wraz z powstaniem licznych głębokich pęknięć wewnętrznych po prostu oderą całą warstwę od muru. Dlatego na cienkiej i trwałej podwarstwie, o grubości nie większej niż 5 mm, konieczne jest wyciągnięcie ramy z siatki wzmacniającej, a następnie ułożenie warstwy wyrównującej tynku.
Jeśli grubość warstwy wyrównującej przekracza 20 mm, lepiej podzielić ją na dwie podwarstwy, przenieść element wzmacniający ze ściany do granicy styku dwóch podwarstw. W rozwiązaniu dla drugiej podwarstwy konieczne jest dodanie więcej piasku i plastyfikatora, aby był bardziej miękki.
Maksymalną izolację termiczną tynku ściennego osiąga się za pomocą specjalnych dodatków – klimatyzatorów. Zwiększają ilość powietrza związanego w roztworze, przyczyniając się w ten sposób do tworzenia w stwardniałym tynku liczby zamkniętych pęcherzyków powietrza przypominających pory pianobetonu. Różnicę przewodności cieplnej w porównaniu z konwencjonalnym tynkiem można podwoić.
Tynki lecznicze ↑
To specyficzny i bardzo skuteczny sposób. «leczenie» mur, zwłaszcza z czerwonej cegły ceramicznej lub silikatowej. Najczęściej takie rozwiązanie nakłada się na bardzo cienką warstwę trwałego gruntu gipsowego, podczas gdy ponad połowa powierzchni muru powinna być wolna od warstwy podkładowej i mieć bezpośredni kontakt z warstwą odkażającą. Pewne dodatki są dodawane do składu tego tynku, co pozwala uzyskać pory, przez które wilgoć i sole będą «rozciągnąć się» ze składu muru, zwiększając w ten sposób jego nośność i obniżając przewodność cieplną.
Najczęściej ta procedura jest wykonywana podczas przebudowy budynku lub walki z formacjami grzybowymi. Ale czasami sole migrujące z cegły lub z gleby mogą krystalizować i zatykać mikropory w stiuku z niewłaściwie dobraną kompozycją dodatków, które wpływają na wielkość naczyń włosowatych i porów.
Wniosek ↑
Możliwości warstwy tynku to znacznie więcej niż tylko ochrona powierzchni muru lub betonowej ściany, tworzenie wystroju lub poprawa mikroklimatu. W odpowiednio dobranym tynku cegła zachowa swoją wytrzymałość i stabilność nawet w niekorzystnym klimacie lub gdy wody gruntowe zostaną zalane wodą gruntową.
